Έλλα, η Μαγεμένη (2004)

Έλλα, η Μαγεμένη (2004)

  
Ella Enchanted (2004)
"Έλλα, η Μαγεμένη"
★★★★★★☆☆☆☆
Στο μαγικό βασίλειο της Λαμία, η Νεραϊδονονά Λουσίντα χαρίζει στη νεογέννητη Έλλα το «δώρο» της υπακοής, αναγκαζοντάς τη να υπακούει σε κάθε εντολή που της δίνουν. Μερικά χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας της, ο πατέρας της Έλλα ξαναπαντρεύεται. Όταν οι κακομαθημένες νέες αδελφές της ανακαλύπτουν την αναγκαστική υπακοή της τη χρησιμοποιούν εναντίον της. Αποφασισμένη να βρει τη Λουσίντα και να της ζητήσει να πάρει πίσω το δώρο της, η Έλλα ταξιδεύει μέσα στο επικίνδυνο δάσος με συντροφιά ένα βιβλίο που μιλάει, ένα ξωτικό και τον πρίγκιπα του βασιλείου. (96 λεπτά) (Ηλικία: 8+) 
Σκηνοθεσία: Τόμι Ο' Χέιβερ

Ηθοποιοί: Αν Χάθαγουεϊ, Χιου Ντάνσι, Κάρι Έλγουις, Μίνι Ντράιβερ, Λούσι Παντς, Βιβίκα Α. Φοξ

Το Έλλα, η Μαγεμένη (2004) είναι μία κωμική περιπέτεια φαντασίας, σε συμπαραγωγή Ηνωμένου Βασιλείου, Ηνωμένων Πολιτειών και Ιρλανδίας, με γλυκιά ιστορία μα άχαρη εκτέλεση. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Αμερικανίδας συγγραφέα Γκέιλ Κάρσον Λεβίν, το οποίο με τη σειρά του ήταν διασκευή του παραμυθιού της Σταχτοπούτας. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, ακόμα και η αίσθηση της ταινίας διαφέρουν τόσο από του βιβλίου ώστε η συγγραφέας πρότεινε στους θαυμαστές του έργου της “να τη θεωρήσουν ξεχωριστή δημιουργική πράξη”.

Ανάμεσα στις διαφορές μεταξύ ταινίας και πρωτότυπου έργου είναι η προσθήκη νέων υποπλοκών και χαρακτήρων, όπως του θείου Έντγκαρ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Κάρι Έλγουις. Ο Έλγουις ήταν ο πρωταγωνιστής του απολαυστικού μεταμοντερνιστικού παραμυθιού Τρελές Ιστορίες Έρωτα και Φαντασίας (1987), το οποίο εμφανώς αποτέλεσε έμπνευση για το ύφος αυτού του εγχειρήματος. Επιπλέον, σε αντίθεση με το βιβλίο, όπου το κορίτσι υπακούει στο νόημα των εντολών, η κινηματογραφική Έλλα είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί κυριολεκτικά και αυτόματα τις εντολές που τις δίνονται. Αυτή η αλλαγή εξυπηρετεί στη δημιουργία ευκαιριών για σωματική κωμωδία, την κυρίαρχη μορφή κωμωδίας της ταινίας και ταυτόχρονα το μεγαλύτερό της μειονέκτημα.

Εκτός από κάποια στοιχειώδη οπτικά εφέ και δυστυχώς όχι αρκετά εξωτερικά γυρίσματα στην καταπράσινη ύπαιθρο της μαγευτικής Ιρλανδίας, η παραγωγή έχει έναν θεατρικό χαρακτήρα που προκύπτει τόσο από τα απλά σκηνικά και κοστούμια όσο και από τις πληθωρικές και πομπώδεις ερμηνείες. Οι δημιουργοί σε μια προσπάθεια που φαίνεται να αντιγράφει την ανατρεπτική προσέγγιση των παραμυθιών του βραβευμένου με Όσκαρ Σρεκ (2001), κατέφυγαν σε αναφορές στη σύγχρονη τους Αμερικανική κουλτούρα και σε χονδροειδές χιούμορ σωματικών λειτουργιών, μετατρέποντας τη ρομαντική και περιπετειώδη αυθεντική ιστορία σε μια άκομψη και γλυκανάλατη παρωδία.

Τα βίαια περιστατικά είναι συχνά μα ήπια, και αν και σημειώνεται κατανάλωση αλκοόλ οι χαρακτήρες σε κατάσταση μέθης δεν προωθούνται ως πρότυπα αλλά διακωμωδούνται. Το κεντρικό μήνυμα συμβουλεύει τους θεατές να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους. Προωθείται η αποδοχή των κοινωνικών, βιολογικών και φυλετικών διαφορών και η συνεργασία.