Το Τέρας του Παρισιού (2011)

Το Τέρας του Παρισιού (2011)

  
Un Monstre à Paris (2011)
"Το Τέρας του Παρισιού" - "A monster in Paris"
★★★★★★★☆☆☆
Το 1910, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πλημμύρας του Παρισιού, ο Ραούλ, ένας πληθωρικός ερασιτέχνης εφευρέτης και ο Εμίλ, ένας συνεσταλμένος μηχανικός προβολής ταινιών, μεταλλάσσουν άθελά τους ένα πλάσμα, που παρά την ευγενική του φύση και τις καλές του προθέσεις σπέρνει τον πανικό στην πόλη λόγω της εμφάνισής του. Ο αδίστακτα φιλόδοξος αρχηγός της αστυνομίας είναι αποφασισμένος να σκοτώσει το πλάσμα, και ο Ραούλ με τον Εμίλ ενώνουν τις δυνάμεις τους με την καλόκαρδη τραγουδίστρια Λουσίλ για να το σώσουν. (90 λεπτά) (Ηλικία: 6+)
Σκηνοθεσία: Μπίμπο Μπερζερόν
Ηθοποιοί:
(Γαλλικά) Βανέσα Παραντί, Ματιέ Σεντίντ, Γκαντ Ελμαλέχ, Σεμπαστιέν Ντεσζούρ
(Αγγλικά) Βανέσα Παραντί, Σον Λένον, Άνταμ Γκόλντμπεργκ, Τζέι Χάρινγκτον

Με εμφανείς επιρροές από κλασικές γαλλικές ιστορίες που πραγματεύονται τη σχέση μεταξύ ενός τερατόμορφου ήρωα και μιας συμπονετικής νεαρής γυναίκας, όπως Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Η Παναγία των Παρισίων και ιδιαίτερα Το Φάντασμα της Όπερας, αυτή η επίσης γαλλική μουσική περιπέτεια φαντασίας μοιάζει περισσότερο με διασκευή των προηγούμενων παρά με πρωτότυπη δημιουργία. Επιπλέον, οι χαρακτήρες δεν έχουν ικανοποιητική ανάπτυξη και εμπλέκονται στην ιστορία μέσω αλλεπάλληλων συμπτώσεων και όχι κάποιων καλοσχηματισμένων ιδεών. Όμως, στην ταινία Το Τέρας του Παρισιού (2011) περιέχονται και ευχάριστα στοιχεία, όπως τα λεπτομερή σκηνικά του Παρισιού, η μελωδική μουσική επένδυση των Ματιέ Σεντίντ, Σον Λένον και Πατρίς Ρενσόν και το μήνυμα πως πρέπει να κοιτάμε κάτω από την επιφάνεια για να ανακαλύψουμε την αξία των άλλων.

Η πλοκή διαδραματίζεται στο Παρίσι ανάμεσα σε διάσημα πολιτιστικά αξιοθέατα, όπως ο Πύργος του Άιφελ και ο καθεδρικός ναός Νοτρ Νταμ. Ιδιαίτερη θέση έχει η περιοχή της Μονμάρτρης, η οποία αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της Μπελ Επόκ. Ο Σηκουάνας, οι γέφυρες του, οι πολυσύχναστοι δρόμοι, τα πλακόστρωτα δρομάκια, οι Αρ Νουβό λεπτομέρειες και οι τεχνολογίες εποχής δημιουργούν ξεκάθαρες εικόνες του Παρισιού των αρχών του 20ου αιώνα.

Ένα σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας είναι ο τρόπος που επιλέγει να απεικονίσει τους γυναικείους χαρακτήρες. Αν και όλες οι γυναίκες που εμφανίζονται είναι καλοσυνάτες, ταυτόχρονα είναι σχετικά αδύναμες, εν μέρει λιπόψυχες και πολλές φορές χρειάζονται διάσωση από τους άντρες. Επιπλέον, όλες τους παρά τις διαφορές τους στο μέγεθος, έχουν σχεδιαστεί με τη στερεοτυπική φιγούρα κλεψύδρας. Αυτός είναι ένας σωματότυπος τον οποίο τα μέσα προσπαθούν επίμονα και για δεκαετίες να επιβάλουν ως “ιδανικό”. Με την απόλυτη προβολή του στην ταινία υπονομεύεται το βασικό μήνυμα της ιστορίας που προτρέπει να μην κρίνουμε τους άλλους από την εμφάνιση τους.

Επιπλέον μηνύματα προωθούν το θάρρος και την αλληλεγγύη. Επίσης τονίζεται η υποχρέωση ανυπακοής στους εκπροσώπους των αρχών στην περίπτωση που αυτοί αποδεδειγμένα δρουν άδικα, αυθαίρετα ή καταπιεστικά.